പതിനൊന്നാം അവതാരം

ഇതു കദന കഥ അല്ല. ഇതു ഒരു കലിപ്പ്‌ കഥ അല്ല. പക്ഷെ ഇതു ഒരു കലിപ്പിന്റെ കഥ ആണ്‌. കൂടാതെ ഇതു ഒരു റിയൽ സ്റ്റോറിയും ആണ്‌. ഇതിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങൾ ഞാനും പിന്നെ പേര്‌ വെളിപ്പെടുത്തരുത്‌ എന്നു പ്രത്യേകം അഭ്യർത്തിച്ച എന്റെ ഒരു കൂട്ടുകാരനും ആണ്‌. അവൻ ഇത്രയും പറഞ്ഞ സ്ഥിതിക്കു ഞാൻ പേരു വെളിപ്പെടുത്തുന്നില്ല. ഒരു ക്ലൂ മാത്രം തരാം. കണ്ടുപിടിക്കാൻ കുറച്ചു പാടാണ്‌. എന്നാലും എല്ലാരും സുഹ്രുത്തിന്റെ പേര്‌ ഒന്നു കണ്ടുപിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു നൊക്കുക. അവന്റെ പേരിന്റെ ആദ്യ ഭാഗം അരഞ്ഞാണതിലും രണ്ടാമത്തെ ഭാഗം ഗോവിന്ദയിലും ഉണ്ട്‌. ഇനിയും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിൽ

[(അരഞ്ഞാണം-ഞ്ഞാണം=അര)+(ഗോവിന്ദ-ഗോ=വിന്ദ്‌)]=അരവിന്ദ്‌.

കണക്കിൽ മോശം ആയവർ അതു വായിച്ച്‌ എന്നെ നല്ലവണ്ണം തെറി പറഞ്ഞു കാണും.

എന്തായലും ഇനി സംഭവത്തിലെക്കു കടക്കാം.
സമയം-ശനിയാഴ്ച ഉച്ച തിരിഞ്ഞു 2 മണി.
സ്ഥലം-ബാങ്ക്ലൂർ മാറത്തഹള്ളി, ഇന്നൊവേറ്റീവ്‌ മൾട്ടിപ്ലക്സിനു സമീപം.

ഉലകനായകൻ കമൽ ഹാസന്റെ പുതിയ പടം 'ദശാവതാരം' കാണാൻ ഇറങ്ങിയതാണു ഞങ്ങൾ നാല്‌ അവതാരങ്ങളും കൂടി- ഞാനും, മെൽപറഞ്ഞ അരഞ്ഞാണതിലെ ഞാൺ കളഞ്ഞു പോയ അരവിന്ദും നിതിനും പിന്നെ മണ്ടൻ സോനൂപും. അവധി ദിവസങ്ങളിലെ തിരക്കു പേടിച്ചു നേരത്തെ ടിക്കറ്റ്‌ ഒക്കെ ബുക്ക്‌ ചെയ്തു സെറ്റപ്പ്‌ ആക്കിയിട്ടാണു ഞങ്ങളുടെ പോക്ക്‌. ഇവിടുതെ തീയറ്ററിൽ സിനിമ കാണണമെങ്ങിൽ കാണം വിൽക്കെണ്ടി വരും എന്നുള്ളതു ഒരു വസ്തുത ആണ്‌. കഴിഞ്ഞ വർഷം വരെ അഞ്ച്‌ രൂപ കൂടുതൽ കൊടുത്തു നാൽപ്പതു രൂപയ്ക്കു ബാൽകണിയിൽ ഇരുന്നു പടം കാണുന്നതു ഒരു ലക്ഷ്വറി ആയി കണ്ടിരുന്ന നാല്‌ അണക്കു വകയില്ലാതിരുന്ന പിച്ചക്കാരന്മാർ ഇന്നു മൾറ്റിപ്ലക്സിൽ ഇരുന്നൂറ്‌ രൂപ കൊടുത്താണു പടം കാണുന്നത്‌. ഇതു കേട്ടു നിങ്ങൾ തെറ്റിധരിക്കരുത്‌. ഞങ്ങളൊക്കെ ഇപ്പോഴും പിച്ചക്കാർ തന്നെ. കൊറച്ച്‌ മാന്യത കൂടിയ റ്റൈയൊക്കെ കെട്ടി നടക്കുന്ന സോഫ്റ്റ്‌വെയർ പിച്ചക്കാർ ആയി അപ്ഗ്രയ്ഡ്‌ ചെയ്തു എന്ന്‌ മാത്രം.

അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ രണ്ട്‌ ബൈക്കുകളിലായി മൾട്ടിപ്ലക്സിനു അടുത്ത്‌ എത്താറായി. പെട്ടെന്ന്‌, ഞാനും അരവിന്ദും സഞ്ചരിച്ചിരുന്ന ബൈക്കിനു മുൻപിൽ പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്ന ചുവന്ന ആക്റ്റിവ ഇടത്തേക്കു തിരിച്ചു. ഞാൻ അതിൽ ഇടിക്കാതെ കഷ്ടിച്ചു കടന്നു പൊയി. സ്വാഭാവികമായും മനസ്സിൽ ആ തലതിരിഞ്ഞവന്റെ വീട്ടുകാരെ നാല്‌ ചീത്തയും പറഞ്ഞു ഞാൻ ബൈക്‌ ഓടിച്ചു പോയി. പിന്നിലിരുന്ന അരവിന്ദ്‌ "എവിടെ ചാവാൻ പൊണുവ്വ" എന്നു അർത്ഥം വരുന്ന എന്തൊ ഒരു ആങ്ങ്യം അങ്ങേരെ കൈ കൊണ്ടു കാണിച്ചു. അത്‌ അവൻ എന്റെ നേർക്കു കാണിക്കുന്നതായിരുന്നു ഉചിതം എന്നു ഞാൻ കൊറച്ച്‌ കഴിഞ്ഞപ്പൊൾ മനസ്സിലാക്കി. ആക്റ്റിവ ഓടിച്ചിരുന്ന ആൾക്കു അരവിന്ദിന്റെ കഥകളി അത്ര പിടിച്ച മട്ടില്ല. നല്ല സൈസ്‌ ഉള്ള രണ്ടെണ്ണം ആണ്‌ ആക്റ്റിവയിൽ. വണ്ടി ഓടിച്ചിരുന്ന അണ്ണനെ കണ്ടാൽ കന്നട പടത്തിലെ ഭയാനകന്മാരായ വില്ലന്മാരിൽ ഒരാൾ ആണെന്നെ പരയൂ. എതായാലും അണ്ണൻ ആക്റ്റിവയിൽ ഞങ്ങടെ പുറകെ വെച്ച്‌ പിടിക്കുന്നുണ്ട്‌. ഇടക്കു 'നിർത്തെട' എന്നു അർത്ഥം വരുന്ന പോലെ എന്തൊ അങ്ങേരു വിളിച്ചു കൂവുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ അതു അത്ര സീരിയസ്‌ ആയി എടുത്തില്ല. അപ്പൊളെക്കും ഞങ്ങൾ മൾടിപ്ലക്സിന്റെ ഗേറ്റിൽ എത്തിയിരുന്നു. ഞാൻ പതുക്കെ വണ്ടി അകതെക്കു കയറ്റാൻ തിരിച്ചു. അപ്പൊൾ പെട്ടെന്നു പിന്നിൽ നിന്ന്‌ ഒരു ശബ്ദം-"പെട്ടെന്നു വിടട. കലിപ്പായി. അങ്ങേരു എന്റെ ഷർട്ടിൽ പിടിച്ചു".

ഞാൻ മൾടിപ്ലക്സ്‌ കോമ്പൗണ്ടിലെക്കു കത്തിച്ചു വിട്ടു.പുറകെ ആക്റ്റിവയിലെ രണ്ടു ജീവൻട്ടോൺ അണ്ണന്മാരും. മൾടിപ്ലക്സിന്റെ നേരെ മുന്നിൽ വെച്ചു ഞങ്ങൾ കെണിയിൽ അകപ്പെട്ടു. ദേ ഞങ്ങളുടെ നേർക്കു പാഞ്ഞു വരുന്നു വണ്ടി ഓടിച്ചിരുന്ന അണ്ണൻ. വന്നതും അരവിന്ദിന്റെ നേർക്കു കൈയ്യോങ്ങി അങ്ങേരു എന്തൊക്കെയൊ ദേഷ്യപ്പെട്ടു ചോദിക്കുന്നു. ധൈര്യം സിരകളിലൂടെ ഇരച്ചു കയറി വന്നതിനാൽ അവൻ ജീവനും കൊണ്ടു ഓടി. തടി കൊറച്ചു കൂടുതൽ ആയതിനാൽ അടിക്കാൻ വന്ന അണ്ണൻ കൂടെ ഓടാൻ ശ്രമിച്ചില്ല. അങ്ങേര്‌ കലിതുള്ളി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പൊൾ ബൈക്കിൽ വായും പൊളിച്ചു ഇരിക്കുന്ന എന്നെ കണ്ടു. എന്റെ ബൈക്കിന്റെ താക്കൊലിലെക്കു അയാളുടെ കണ്ണുകൾ പൊകുന്നതു ഞാൻ കണ്ടു. ഇതു പോലെ പലപ്പൊഴും ട്രാഫിക്‌ പോലിസുകാരുടെ കണ്ണുകൾ പോകുന്നതു കണ്ടിട്ടുള്ള എനിക്കു കാര്യം മനസ്സിലായി. ഞാൻ പെട്ടെന്നു താക്കോൽ ഊരി കീശയിലാക്കി. അതു കണ്ട അങ്ങേരുടെ ദേഷ്യം ഇരട്ടി ആയി.

എന്നാലും ഞാൻ പിന്നീടു സംഭവിക്കാൻ പൊകുന്നതു എന്താണെന്നതിനെ കുറിച്ചു ഒരു ഊഹവും ഇല്ലാതെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു. എല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു. അയാളുടെ ഒലക്ക പോലത്തെ കൈ പൊങ്ങുന്നതും എന്റെ ഹെൽമെറ്റിട്ട തലക്കു മുകളിൽ ഒരു പാറക്കല്ലു വീണതുപൊലെ എനിക്കു തോന്നിയതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. ദശാവതരത്തിനു മുൻപു ഒരു പതിനൊന്നാം അവതാരതിന്റെ പിറവി ഞാൻ അപ്പൊൾ അവിടെ കണ്ടു-പാവം എന്നെ കൊല്ലാൻ റെടി ആയി നിക്കുന്ന ആ കന്നട കാലമ്മാടനെ. അവിടെ ഒരു വൻ ജനാവലി അടി നടക്കുന്നതും നോക്കി വെള്ളമിറക്കി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ പകച്ചു നിന്നപ്പൊൾ ആക്റ്റിവയിൽ ഇരുന്ന മറ്റേ ആൾ വന്നു പറഞ്ഞു എന്റെ പിന്നിലിരുന്നവൻ അവരെ എന്തൊ പറയാൻ കൊള്ളാത്ത തെറി വിളിച്ചു എന്നു. അതിൽ സത്യമുണ്ടോ എന്നു എനിക്കു സംശയം തോന്നി എങ്ങിലും തടി രക്ഷിക്കാൻ ഞാൻ ആ വൃത്തികെട്ട വാക്കു വീണ്ടും വീണ്ടും പറയാൻ തുടങ്ങി-സോറി സാർ, സോറി, അവനു വേണ്ടി ഞാൻ സോറി പറയുന്നു.(എല്ലാം പറഞ്ഞതു ഇങ്ക്ലീഷിലും അറിയാവുന്ന ഹിന്ദിയിലും). അപ്പൊ വീണ്ടും ദേ വരുന്നു നേരത്തെ കണ്ട അതെ സീൻ. കൈ പൊങ്ങുന്നു, തലയിൽ പാറ വീഴുന്നു. പക്ഷെ ഇത്തവണ പാറ വീണതു തലയുടെ പിന്നിൽ ആയിരുന്നു. വീണ്ടും കിട്ടി രണ്ടെണ്ണം കൂടി. എല്ലാം താങ്ങിയതു എന്റെ പാവം ഹെൽമെറ്റ്‌. അപ്പൊഴെക്കും എന്റെ ബാക്കി ഉള്ള രണ്ടു കൂട്ടുകാരായ നിതിനും സോനൂപും അയാളെ പിടിച്ചു മാറ്റാൻ ശ്രമം തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവന്മാരുടെ കൈ കൊണ്ടു അയാളുടെ കൈയ്യിൽ പിടിച്ചപ്പോൾ ഒരു രണ്ടു വയസ്സുകാരൻ ആനയുടെ കാലിൽ പിടിച്ച അതെ എഫെക്റ്റ്‌. പേടിച്ചോടിയ അരവിന്ദ്‌ ആക്ചുവലി സെക്യൂരിറ്റിയെ വിളിക്കാൻ പോയതായിരുന്നു. പേടിതൊണ്ടനായ സെക്യൂരിറ്റി അങ്ങൊട്ടു തിരിഞ്ഞു നൊക്കിയില്ല. കാര്യം ഉണ്ട്‌. എന്നെ അടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന അണ്ണൻ അവിടുത്തെ ലോക്കൽ ഗുണ്ടയെങ്ങാണ്ടു ആണ്‌. അയാൾ ഉടനെ ഫോൺ എടുത്ത്‌ "ലട്ക്കൊംകൊ ഭേജ്‌ ദോ, മൾടിപ്ലക്സ്‌ മൈൻ"(പച്ച മലയാളതിൽ പറഞ്ഞാൽ പയ്യന്മാരെ വിടൂ, മൾടിപ്ലക്സിലെക്കു) എന്നൊക്കെ ആക്ക്രോഷിക്കുന്നതു കെട്ടു. പൊതുവെ ധീരനായ എനിക്കു ഇതു കേട്ടപ്പൊൽ ആ ധീരത ഇരട്ടി ആയതായി തോന്നി.

അരവിന്ദ്‌ പേടിചു പേടിചു പയ്യെ പയ്യെ നടന്നു വരുന്നുണ്ട്‌. അരവിന്ദിനെ കണ്ടപ്പൊൾ ശമിചു തുടങ്ങിയിരുന്ന അയാളുടെ ദേഷ്യം ആളി കത്തി. അവന്റെ നേർക്കു അയാൾ ഓടി അടുത്തു. അവൻ വീണ്ടും ഓടി, ഇപ്രാവശ്യം പേടിച്ചു ജീവനും കൊണ്ടു തന്നെ ഓടിയതു. അവൻ രക്ഷപ്പെട്ട ദേഷ്യം തീർക്കാൻ അയാൾ വീണ്ടും ചാടി വന്നു തന്നു എന്റെ തലക്കിട്ടു ഒരു വൻ അടിയും കൂടെ. പെട്ടെന്നു എന്റെ ഉള്ളിൽ നരസിംഹത്തിലെ ഇന്ദുചൂടനെ പോലെ ഒരു കലിപ്പ്‌ ഹീറോ ഉണർന്നു. പക്ഷെ അതെ സമയം തന്നെ എന്റെ മനസ്സു പറഞ്ഞു ഇവിടെ ഹീറോ ആകാൻ പോയാൽ പിന്നെ നീ കൈയ്യും കാലും കൊണ്ട്‌ പുറത്തു പൊകില്ല എന്ന്‌. അങ്ങനെ ചൂടായി വന്ന ഇന്ദുചൂടനെ ഞാൻ പതുക്കെ അങ്ങു തണുപ്പിചു. ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടി ഞാൻ ഒരിക്കൽ സിനിമയിൽ അഭിനയിക്കുംബൊൾ ഓസ്കാർ കിട്ടാനായി മാറ്റി വെച്ചിരുന്ന അഭിനയ പാടവം പുറത്തെടുതു. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ ജഗതി ശ്രീകുമാർ ഉദയനാണു താരത്തിൽ കാണിച്ച നവരസങ്ങളിലെ ദയനീയത ഉളവാക്കുന്ന ഒരു ഭാവം പരമാവധി മുഖത്തു വരുത്തി കേണപേക്ഷിക്കുന്ന മുഖവുമായി ഞാൻ നിന്നു. അപ്പൊൾ വില്ലന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ആൾ വന്നു പറഞ്ഞു നിങ്ങളുടെ കൂട്ടുകാരൻ കാണിച്ചതു മോശമായി പോയി എന്നു. ഞാൻ വീണ്ടും അവനു വേണ്ടി സോറി പറഞ്ഞിട്ടു കൂടെ ചേർത്തു-"ഹീ ഈസ്‌ ആൻ ഇടിയറ്റ്‌. വാറ്റ്‌ കാൻ ഐ ടൂ. ഹീ ഹാപ്പെൻസ്‌ റ്റു ബീ മൈ ഫ്രെണ്ട്‌". ഇതു ദൂരെ നിന്നു കെൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്ന അരവിന്ദ്‌ എന്നെ നോക്കി പല്ലു ഞെരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

എന്നെ അടിച്ച മാടൻ തിരിഞ്ഞു മൾടിപ്ലക്സിലെക്കു നടക്കാൻ തുടങ്ങി.പോകുന്ന വഴിക്കു അയാളെ അറിയാതെ തട്ടിയിട്ടു കടന്നു പോയ ഒരു മനുഷ്യനോടും അങ്ങെര്‌ തട്ടിക്കയറുന്നതു കണ്ടു. റ്റിക്കറ്റ്‌ കൗണ്ടറിൽ പൊയി ഞങ്ങളെ ചൂണ്ടി അയാൾ എന്തൊക്കെയൊ പറഞ്ഞു. അയാൾ തിരിഞ്ഞു നിന്ന സമയം കൊണ്ടു ഞാൻ ബൈക്ക്‌ എടുത്തു മൾടിപ്ലക്സിനു പിന്നിലേക്ക്‌ ഓടി, കൂടെ എന്റെ കൂട്ടുകാരും. അവിടെ ഒരു സ്ഥലതു ബൈക്ക്‌ ഒളിപ്പിച്ച ശേഷം ഞങ്ങൽ പിന്ന് വാതിലിലൂടെ ഉള്ളിൽ കടന്നു. ദശാവതാരം കാണിക്കുന്ന തീയറ്ററിനുള്ളിൽ കടന്നു ഞങ്ങളുടെ സീറ്റിൽ ഓടി പോയിരുന്നു. പിന്നീടുള്ള മൂന്നു മണിക്കൂർ ഞങ്ങൾ ഒരൊരുതരും ഇടക്കിടക്കു വാതിലിലെക്കു കണ്ണും നട്ടു ഇരിക്കുവായിരുന്നു-നമ്മുടെ വില്ലൻ, പയ്യന്മാരെയും കൂട്ടി അടിക്കാൻ വരുന്നുണ്ടൊ എന്നു നോക്കാൻ. പടം കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുംബൊലും എന്റെ മനസ്സിൽ പല സിനിമകളിലും കണ്ടിട്ടുള്ള ഒരു സീൻ ഇടക്കിടെ വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. തീയറ്ററിൽ സിനിമ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുംബൊൾ വില്ലന്മാർ വന്നു നായകനെ പൊക്കി എടുത്തുകൊണ്ടു പോയി ഇടിച്ചു റെടി ആക്കുന്ന സീൻ. പുറത്തിറങ്ങുംബൊൾ എന്റെ ബൈക്ക്‌ കത്തി ചാംബൽ ആയിരിക്കുമൊ എന്ന ഒരു പേടിയും ഉള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ പേടിയെല്ലാം കാരണം ഇന്റർവെൽ സമയത്തു ധൈര്യശാലികൾ ആയ ഞങ്ങൽ നാല്‌ പേരും പുറത്തു ഇറങ്ങിയില്ല. സീറ്റിൽ തന്നെ തലയും കുംബിട്ടു ഇരുന്നു.

പടം കഴിഞ്ഞു പുറത്തു ഇറങ്ങിയപ്പൊൾ കൂടെ വന്ന രണ്ടെന്നത്തിനെ പരിസര നിരീക്ഷണത്തിനായി ഞങ്ങൾ ആദ്യമേ വിട്ടു. അവർ ഗേറ്റിനു പുറത്തു ഞങ്ങൾക്കായി കാത്തു നിന്നു. ഞങ്ങൾ ബൈക്കും എടുത്തു വരുന്നതും കാത്തു രണ്ടു മിനിറ്റ്‌ അവന്മാർ അവിടെ നിന്നു. ഞങ്ങളെ കാണാതെ ഭയപ്പെട്ട അവന്മാർ ഫോൺ ചെയ്യുംബോളെക്കും ഞങ്ങൾ തീയറ്ററും കടന്നു രണ്ടു കിലോമീറ്റർ അപ്പുറത്തു എത്തിയിരുന്നു. പേടി കൊണ്ടല്ല ഞാൻ ബൈക്ക്‌ 100ഇൽ ഓടിച്ചതു എന്നു പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ലല്ലൊ.

അപ്പൊൾ ഇതാണു പടം കാണൻ പോയ എന്റെ തല അടി കൊണ്ടു പടമായ കഥ. ഇതു കഴിഞ്ഞു എവിടെയെങ്ങിലും ഒരു ചുവന്ന ആക്റ്റിവ കണ്ടാൽ ഞാൻ ഞെട്ടും. അതു ഓടിക്കുന്നതു ആ കാലമ്മാടൻ ആണോ എന്നു നോക്കും. ഇനി മുതൽ അരവിന്ദിനെ ബൈക്കിനു പിന്നിൽ കയറ്റാൻ കൂട്ടുകാർ മടിക്കും. ഇനി അതവാ ആരെങ്ങിലും കയറ്റിയാലും അവൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരുന്നൊളും.

വാൽക്കഷ്ണം-ഇത്രയും നാൾ ഞാൻ എറ്റവും കൂടുതൽ വെറുത്തിരുന്ന വസ്തുക്കളിൽ ഒന്നായിരുന്നു എന്റെ ഹെൽമെറ്റ്‌. ഇന്നു മുതൽ അതു എന്റെ എറ്റവും പ്രീയപ്പെട്ടതു ആയി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഇന്നു എന്റെ കൂടെ താമസിക്കുന്ന പ്രവീൺ അതു എടുത്തു നൊക്കിയിട്ടു അതിൽ എഴുതിയിരിക്കുന്ന പേരു വായിച്ചു-സേവിയർ(ഇംഗ്ലീഷിൽ സേവിയർ എന്നു പറഞ്ഞാൽ രക്ഷകൻ). സത്യത്തിൽ, ആ ഉരുണ്ട ഗോളം എന്റെ രക്ഷകൻ തന്നെ. ഇനിയും ചവിട്ടും ഇടിയും ഏറ്റു വാങ്ങാനായി എന്റെ തല സുരക്ഷിതമായി ബാക്കി വെച്ച എന്റെ പ്രീയ ഹെൽമെറ്റെ, നിനക്കു ഒരായിരം നന്നി. ഈ ബ്ലോഗ്‌ ഞാൻ നിനക്കു സമർപ്പിക്കുന്നു. കൂടതെ പബ്ലിക്‌ ആയി തല്ലു കൊള്ളുംബൊൾ ഉള്ള ആ എക്സ്പീരിയൻസ്‌ എങ്ങനെ ഇരിക്കും എന്നു മനസ്സിലാക്കൻ എന്നെ സഹായിച്ച അരവിന്ദിനും നന്ദി. നീ സഹായിച്ചിടത്തോളം മതി. ഇനി മേലിൽ എന്റെ ബൈക്കിൽ കേറി പോവരുതു.

എന്ന് നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം ഇതിഹാസന്‍